ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ – ΑΝΤΙΕΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΗΜΕΡΑ

Στους δρόμους, στο δημοψήφισμα, σε κάθε παρέα, γειτονιά και χώρο δουλειάς,

με κάθε μέσο, να ακουστεί δυνατά:

ΟΧΙ

ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑ - ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
 - ΣΕ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

Ο πολιτικός ελιγμός της κυβέρνησης με την προκήρυξη δημοψηφίσματος
(ανεξάρτητα των κινήτρων από τα οποία εκπορεύεται και τις δικές της στοχεύσεις)
 θέτει στο προσκήνιο ένα δίπολο ευρύτερο του ίδιου του ερωτήματος του
δημοψηφίσματος, ευρύτερο από την ίδια την κυβέρνηση και τους χειρισμούς της.
 Η απάντηση «ναι» ή «όχι» αφορά στην ουσία το δικό μας καθήκον και ικανότητα
 να απαντήσουμε μαχητικά και να συγκρουστούμε με την συνολικότερη πρόσδεση
της ελληνικής αστικής τάξης στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό της Ε.Ε.
(και τις κυρίαρχες δυνάμεις της), και τους όρους της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης
 στην χώρα. Το ερώτημα αφορά την ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων και ανέργων
στην Ελλάδα.

Απέναντι σε αυτό το ερώτημα, στα εκβιαστικά διλήμματα που θα τεθούν και την
τρομοκρατία, δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι. Με όσες δυνάμεις διαθέτουμε
πρέπει να σπάσουμε το φόβο που προσπαθεί η αντίδραση να καλλιεργήσει. Πρέπει
 να μετατρέψουμε το «όχι» στο νέο μνημόνιο που προτείνουν οι θεσμοί, σε
 μεγαλύτερο «όχι» σε κάθε νέο αντιλαϊκό μέτρο και «όχι» στην Ε.Ε.. Αυτό το
«όχι» δεν επιδέχεται άλλης ερμηνείας και πρέπει και στην συνέχεια το περιεχόμενο
του να περιφρουρηθεί και η ρήξη να βαθύνει.

Το «όχι» δεν σημαίνει για εμάς με κανένα τρόπο «ναι» σε αντίστοιχα 
αντιλαϊκά μέτρα που περιλαμβάνει η αρχική πρόταση των 47 σελίδων της
 κυβέρνησης. Το «όχι», που πρέπει να εκφραστεί μαζικά με κάθε τρόπο το επόμενο
 διάστημα,σημαίνει οριστική ρήξη με κάθε μνημόνιο, παλιό και νέο, με την
 πολιτική της Ε.Ε.. Σ’ αυτή τη σύγκρουση, η ψήφος δεν αρκεί. Χρειάζεται
ο εργαζόμενοςλαός με θάρρος να κατέβει στους δρόμους, να δώσει μαζικά 
καθημερινούς αγώνες απέναντι στο αντιδραστικό μαύρο μπλοκ του κεφαλαίου. 
Μετά από αυτή την απάντηση,επιστροφή -με όποια μορφή- στην πολιτική της λιτότητας
 και των μνημονίων δεν νομιμοποιείται.

«Ναι» θα ψηφίσουν μόνο η αστική τάξη, οι πιστοί της ακόλουθοι και όσοι 
τρομοκρατηθούν από την εκστρατεία εκφοβισμού. Η αστική τάξη και το πολιτικό
της προσωπικό καλούν σε συγκεντρώσεις υπέρ του «ναι», μέσα σε ένα κλίμα
τρομοκρατίας που δημιουργούν με τις δηλώσεις τους ντόπιοι και ξένοι παράγοντες
 και τα ΜΜΕ. Οι κύριοι εκφραστές της επίθεσης του κεφαλαίου στον κόσμο της
εργασίας και του αγώνα δεν έχουν κανένα δικαίωμα να βρίσκονται στους δρόμους
και τις πλατείες της πόλης, ζητώντας την παραπέρα ένταση αυτής της επίθεσης.

«Όχι» θα ψηφίσουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι, 
οι αγρότες, οι φτωχοί, όσοι είναι θύματα της αντιλαϊκής πολιτικής που
 κλιμακώνεταιτα τελευταία χρόνια και μέσα από την εφαρμογή των μνημονίων.
 Το «όχι» της Χ.Α.,που ανοιχτά υποστηρίζει τους καπιταλιστές, την βαρβαρότητα και 
τον ευρωμονόδρομο, είναι κάλπικο · προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την λαϊκή δυσαρέσκεια
 και να την εγκλωβίσειστον φασισμό, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των κομματιών
 της αστικής τάξης που την στηρίζουν.

Το «όχι» στα αντιλαϊκά μέτρα και η ρήξη με την πολιτική του διεθνούς κεφαλαίου και
των ντόπιων συμμάχων του είναι και υλοποιήσιμα και αναγκαία. Η επιβίωση του λαού
και το μέλλον του μπορούν να εξασφαλιστούν μόνο μέσα από την σύγκρουση με τους
ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, με την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων, με την ανάκτηση
των κατακτήσεων που χάθηκαν τα τελευταία χρόνια. Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν
υπάρχουν περιθώρια για φιλολαϊκή διαπραγμάτευση και αξιοπρεπή ζωή για τους
 εργαζόμενους.

Εμείς, οι εργαζόμενοι παράγουμε τα πάντα και μας κλέβουν τα πάντα, αλλά μόνο 
εμείς μπορούμε να εξασφαλίσουμε την επιβίωση του λαού και να αλλάξουμε
 το μέλλον.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ

ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΠΛΟΚ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ 
ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΗΣ

ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ - ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!

ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ – ΑΝΤΙΕΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 
ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 29/6 18:00

ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ – ΑΝΤΙΕΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ 
ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΠΕΜΠΤΗ 2/7 18:00

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση 

ενάντια στην Ε.Ε. / Κόκκινη Γραμμή – ομάδα για την εργατική 

αντεπίθεση / Κομμουνιστική ομάδα Λαϊκή Αντεπίθεση /

 Αντιφασιστικό Μέτωπο Καλλιθέας – Μοσχάτου / σύντροφοι - συντρόφισσες

• 
  
• 
  

Το «ΟΧΙ» να είναι του λαού



---

Και ξαφνικά το ρολόι γύρισε στον Νοέμβρη του 2011. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-
ΑΝΕΛ αποφάσισε
 ότι δεν είναι πρόθυμη να «καεί» ήδη από τον τέταρτο μήνα της, περνώντας ένα
 δυσβάσταχτο αντιλαϊκό πακέτο χωρίς ένα «τυράκι» (π.χ., το χρέος) για να
χρυσώσει το χάπι και προκήρυξεδημοψήφισμα για την επόμενη Κυριακή,
 5 Ιουλίου.

Το ερώτημα είναι παρόμοιο με εκείνο που σχεδίαζε η κυβέρνηση Παπανδρέου,
στο δημοψήφισμα για το Μνημόνιο 2 που ουδέποτε πραγματοποιήθηκε, μετά τις
«Κάννες»: Ναι ή όχι στο νέοπακέτο μέτρων, που στην πραγματικότητα
θέτει επί τάπητος το ζήτημα «ναι ή όχι στο ευρώ».

Η κυβέρνηση καλεί τον λαό να ψηφίσει «όχι», ελπίζοντας να το χρησιμοποιήσει
 μετά ως νέοδιαπραγματευτικό χαρτί στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές,
 που δεν αφορούν την ουσίααλλά την ταχύτητα και τη διάρθρωση των
 αντεργατικών μεταρρυθμίσεων υπέρ του κεφαλαίου.

Όμως το «όχι» πρέπει να είναι του λαού.

Αυτό σημαίνει ότι η αντικαπιταλιστική Αριστερά πρέπει να βγει άμεσα
μπροστά, όχι για ναστηρίξει το κυβερνητικό «όχι» αλλά για να συμβάλει στη
 λαϊκή οργάνωση από αύριο κιόλας,
 σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, ώστε να πάρει τη ρήξη ο λαός
 στα χέρια του,λέγοντας «όχι» από την κάλπη και τους δρόμους στη νέα
 συμφωνία, στην κυβερνητική πολιτική,στο ευρώ και την ΕΕ, στην ισοπέδωση
 του κόσμου της εργασίας που έχει ανάγκη το κεφάλαιογια να υπερβεί την κρίση
 προς όφελός του.Γιατί δεν μπορεί να ηγηθεί καμίας φιλολαϊκής ρήξης μία
 κυβέρνηση που έχει επανειλημμένα δώσει τα διαπιστευτήριά της στον ΣΕΒ,
τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες ήδη προεκλογικά,αλλά και μετεκλογικά έχει
δώσει τόσες και τόσες αποδείξεις ότι εξυπηρετεί και θα εξυπηρετήσει

 με κάθε τρόπο τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ούτε μπορεί να αποτελέσει
 δύναμη κρούσης μιαςρήξης το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του, ή μερίδες
 του εγχώριου κεφαλαίου.

Είναι φανερό ότι την επόμενη εβδομάδα θα οργιάσουν οι εκβιασμοί τόσο
εντός όσο και εκτόςΕλλάδας, ενώ το μαύρο αντιδραστικό λόμπι «μένουμε Ευρώπη»
 και οι κυρίαρχες μερίδες του
κεφαλαίου θα επιχειρήσουν – ίσως και στο δρόμο – να επιβάλουν ένα «ναι»
 στο νέο αντεργατικό πακέτο μέτρων.

Όμως κίνδυνος για το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα αποτελεί και το να
στοιχηθεί πίσω απότην κυβέρνηση, δίνοντάς της λευκή επιταγή να εκκινήσει ένα
νέο γύρο διαπραγμάτευσης ή να μία «ρήξη» προς όφελος του κεφαλαίου.

Μπροστά τα εργατικά συμφέροντα και οι ανάγκες, δύναμη κρούσης το κίνημα, πνοή η
αντικαπιταλιστική Αριστερά, ώστε το «όχι» να είναι δικό μας.

Γ.Μ.

αναδημοσίευση από pandiera.gr

ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ!!Η Μαρία Αντουανέτα αναστήθηκε!

Οι διαφορές γίνονται σιγά σιγά δύσκολο να βρέθουν

Σε συλλαλητήριο την Πέμπτη καλεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Με σύνθημα «Όχι στη νέα συμφωνία- μνημόνιο» η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί το λαό σε κινητοποίηση την Πέμπτη 25 Ιούνη και ώρα 7 μ.μ., στα Προπύλαια.

Η ανακοίνωση – κάλεσμα ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναφέρει:

Η διαφαινόμενη πλέον συμφωνία κυβέρνησης-δανειστών αποτελεί μία βαθιά αντιδραστική πράξη, μέσα από την οποία συνεχίζεται η βάναυση μνημονιακή επιτήρηση, διατηρείται αλώβητο όλο το πλαίσιο των μνημονιακών νόμων που τσάκισαν τον λαό την προηγούμενη πενταετία και κλιμακώνεται η επίθεση στα λαϊκά στρώματα μέσα από την φορολεηλασία, τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και την άμεση ή έμμεση μείωση του εισοδήματος.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί τον κόσμο να βγει στους δρόμους. Να καταγγείλει την νέα συμφωνία μνημόνιο. Καλεί όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της αριστεράς και του εργατικού και λαϊκού κινήματος να πάρουν απόφαση για κινητοποίηση την Πέμπτη ώρα 19.00 στα Προπύλαια, πρώτη μέρα της συνόδου κορυφής που θα επικυρώσει την μνημονιακή συμφωνία. Να καλέσουν σε συλλαλητήριο την Κυριακή στο Σύνταγμα και σε όλες τις πλατείες, σε πανελλαδικές πανεργατικές απεργίες για να μην περάσει ούτε στον λαό ούτε στην Βουλή.

Δεν παλέψαμε πέντε χρόνια για να μας έλθει ένα νέο μνημόνιο!! Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την νομιμοποίηση να υπογράψει μια τέτοια συμφωνία!! Όλες οι δυνάμεις του κινήματος, το ΚΚΕ, οι μαχόμενες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, το σύνολο της αριστεράς οφείλουν να δώσουν έμπρακτα το παρών στις κινητοποιήσεις, να εκδηλώσουν έμπρακτα με κάθε δυνατό τρόπο την αντίθεσή τους και να παλέψoυν για να μην περάσει η συμφωνία αυτή. Είναι καθήκον και υποχρέωση κάθε συνειδητού εργαζόμενου και κάθε αριστερού αγωνιστή να μην επιτρέψουμε η μνημονιακή συμφωνία από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛΛ, να κάνει την αριστερά παρένθεση στην λαϊκή συνείδηση για δεκαετίες.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ 
ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΑΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ

αναδημοσίευση από pandiera.gr

Παππάς: Τα δώσαμε όλα στους δανειστές, ευθυγραμμισθήκαμε πλήρως με τις απαιτήσεις τους!!!

Στην παραδοχή ότι η ελληνική κυβέρνηση τα έδωσε όλα στους δανειστές και έχει πλέον ευθυγραμμιστεί πλήρως με τις απαιτήσεις τους  – εξ ου και το πακέτο-σοκ των 8 δις ευρώ για τους επόμενους 17 μήνες -   προχώρησε ο υπουργός Επικρατείας κ. Νίκος Παππάς, μιλώντας σε δημοσιογράφους  στο κτήριο όπου γίνεται η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής στις Βρυξέλλες.

Ο κ. Παππάς, σε μία σπάνια επίδειξη κυνικής ομολογίας  είπε  ότι η κυβέρνηση έχει ικανοποιήσει όλους τους στόχους που έχουν θέσει οι δανειστές, άρα δεν έχουν καμία δικαιολογία να μην προχωρήσουν σε συμφωνία.

Ο υπουργός Επικρατείας που μετείχε ενεργά στην τελευταία φάση των διαπραγματεύσεων, όταν η ελληνική κυβέρνηση υποχρεώθηκε και σε νέες υποχωρήσεις, αναγνώρισε ότι τον σημαντικό ρόλο στην θετική τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα διαδραματίζει ο πρόεδρος της Κομισιόν κ. Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ενώ χαρακτήρισε καθοριστική τη συμβολή και των Γάλλων.

Επισήμανε ότι το σημαντικό είναι ότι δέχθηκαν οι δανειστές ως βάση συζήτησης το ελληνικό κείμενο και όχι κάποια άλλη πρόταση. Σημείωσε ακόμη ότι οι δανειστές έχουν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, με τους γερμανούς, το ΔΝΤ και κάποιους άλλους στην μία πλευρά και όλες τις άλλες δυνάμεις από την άλλη

αναδημοσίευση από hitandrun.gr

Η πορεία της Χ.Α από το 2012-2015 και προτάσεις για το αντιφαστικό κίνημα

από την Ριζοσπαστική Παρέμβαση

Το καλοκαίρι-φθινόπωρο του 2012 και στις αρχές του 2013 ,ο φόβος που προκάλεσαν  οι ισχυρές κινητοποιήσεις  του 2010-2012 ήταν ακόμα παρών,  το κίνημα ήταν ακόμα αρκετά μαχητικό (καθηγητές –ΕΡΤ κτλ) ενώ ο Σύριζα απειλητικός. Εκείνη την περίοδο, σημαντικό τμήμα της αστικής τάξης έβλεπε θετικά την παρουσία της Χ.Α ως υποστηρικτική δύναμη στο αστικό μπλοκ, αφού είχε μεγάλη χρησιμότητα . Αρχικά, ο κίνδυνος μιας κυβέρνησης με την εμπλοκή του Σύριζα  μπορούσε  να δημιουργήσει προϋποθέσεις για μια αντεπίθεση των «από κάτω» ,οπότε ,εκεί, η Χ.Α θα λειτουργούσε ως ασπίδα προστασίας. Παράλληλα, λειτουργούσε ως στοιχείο  τρομοκράτησης και αποθάρρυνσης  των καταπιεσμένων και σαν ένα δεύτερο μέτωπο  στο οποίο σημαντικές δυνάμεις της Αριστεράς και των αντιεξουσιαστών πάλευαν με  την  Χ.Α  και εξαντλούσαν δυνάμεις.

 Στα μέσα του 2013, την στιγμή της δολοφονίας του Π.Φύσσα, σε μια στιγμή  όπου  το κίνημα φαινόταν να οπισθοχωρεί  και η σοσιαλφιλελεύθερη γραμμή στον Σύριζα να γίνεται όλο και πιο ισχυρή, φάνηκε καθαρά, σε μεγάλο τμήμα της αστικής τάξης ,πως ήταν προς το συμφέρον της να περιορίσει πάρα  πολύ την ΧΑ .Η ακραία βία της μπορούσε να πυροδοτήσει ακόμα και  εμφυλιοπολεμικές  καταστάσεις   που να θέτουν   σε αμφισβήτηση  ίσως την ίδια την αστική εξουσία, την στιγμή ακριβώς που αυτή πήγαινε να σταθεροποιηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ένα, αρχικά, αμυντικό, αντιφασιστικό κίνημα δεν είναι απίθανο να πάρει αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Οι μεγάλες και οργισμένες διαδηλώσεις μετά τον θάνατο του Π. Φύσσα, από αυτήν την άποψη ανησύχησαν την αστική τάξη, για αυτό και οι  πολιτικοί της εκπρόσωποι   της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ φυλάκισαν την ηγεσία της. Μετά την άνοδο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την ενσωμάτωση της πλειοψηφίας του Σύριζα στο αστικό καθεστώς, η  χρησιμότητα της Χ.Α για την αστική τάξη μειώνεται ακόμα περισσότερο. Παρόλα αυτά, ο φασισμός, αν και ,τελικά, εξυπηρετεί τα συμφέροντα τωνκαπιταλιστών, δεν είναι ένα εργαλείο-σκυλί που ελέγχεται απόλυτα, μα ένα ρεύμα που, όταν ισχυροποιηθεί, μετατρέπεται σε κίνημα που έχει μεγάλο βαθμό αυτονομίας. Γι αυτό και η Χ.Α σχεδόν διατήρησε τα ποσοστά της στις εκλογές. Αν και είναι αδύνατον να πάρει την εξουσία χωρίς τις «ευλογίες» της αστικής τάξης ,δεν είναι απίθανο να δούμε την Χ.Α να αντέχει μακροχρόνια στο παρασκήνιο κάνοντας δουλειά  «μυρμηγκιού», εκμεταλλευόμενη την ενσωμάτωση της πλειοψηφίας του Σύριζα στο αστικό καθεστώς  και αποκτώντας σταδιακά επιρροή, ώστε, σε μια νέα κρίση ηγεμονίας του αστικού μπλοκ ,να βγει πιο ισχυρή και έτοιμη στο προσκήνιο. Κάτι τέτοιο πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία, άρα είναι κομβικό να δημιουργήσουμε ένα αντιφασιστικό κίνημα.

Θεωρούμε πως αυτό το κίνημα  θα πρέπει να συγκροτείται στην βάση του ενιαίου μετώπου της αριστεράς ,του αναρχικού χώρου και των εργαζόμενων ,των μεταναστών και της νεολαίας

Ένα ενιαίο μέτωπο που

1)Να πιέζει ώστε να εξαρθρωθούν οι φασιστικοί θύλακες στο αστικό κράτος , να σταματήσει η συνεργασία με τους μηχανισμούς καταστολής και να τιμωρούνται για ποινικά αδικήματα οι φασίστες .Να είναι εναντίον του τρόπου με τον οποίο δικάζεται η Χ.Α( χρησιμοποίηση των αντιτρομοκρατικών νόμων(187,187 Α) )ή σε σενάρια απαγόρευσής  της λόγω ναζιστικής ιδεολογίας, αφού τέτοια λογική δίνει τη δυνατότητα στο αστικό κράτος να οπλιστεί ακόμα περισσότερο με αυταρχικά μέσα που χρησιμοποιούνται και θα χρησιμοποιηθούν ενάντια  στο κίνημα, ηρωοποιεί τους φασιστές (που φαίνεται πως καταστέλλονται με αθέμιτα μέσα που και η αριστερά, προηγουμένως, καταδίκαζε) ενώ, τέλος, υποτάσσει και ενσωματώνει σε μεγάλο βαθμό το αντιφασιστικό κίνημα στο αστικό κράτος (π. χ αντί να γίνονται δράσεις για να απομακρυνθούν οι φασίστες από περιοχές που έχουν δύναμη, το κίνημα, σε πολύ μεγάλο βαθμό, ασχολείται με το συγκεκριμένο θέμα τον τελευταίο χρόνο) και σε μια λογική συμμαχίας με την «προοδευτική αστική τάξη» και τα αστικά κόμματα . Κάθε τέτοια συμμαχία απονεκρώνει το αντιφασιστικό κίνημα, αφού απονεκρώνει τα αντικαπιταλιστικά του χαρακτηριστικά).

Ούτε ήττα στο Βατερλό ούτε στο Σεντάν

του Δημήτρη Μπελάντη

Η Γαλλία ως αστικό κράτος δέχθηκε μέσα στο 19ο αιώνα δύο σκληρές και ταπεινωτικές ήττες. Στις 18 Ιουνίου 1815, ο Ναπολέων, που είχε αποκαταστήσει την εξουσία του στη Γαλλία γυρνώντας από την αιχμαλωσία του στην Έλβα, και μετά από 100 μέρες διακυβέρνησης, νικήθηκε από τον ενωμένο στρατό των Βρετανών του δούκα του Γουέλιγκτον και των Πρώσων του Μπλίχερ, στο Βατερλό του Βελγίου στις 18 Ιουνίου 1815. Η ήττα του Βατερλό υπήρξε μια μεγάλη στρατηγική ήττα και για τον επελαύνοντα φιλελεύθερο-δημοκρατικό γαλλικό αστισμό της περιόδου 1792-1815 καθώς και για τη Γαλλία ως μεγάλη περιφερειακή ηγεμονική δύναμη στην Ευρώπη. Ο μεν δημοκρατικός αστισμός χρειάσθηκε πάνω από 50 χρόνια για να αποκατασταθεί στη Γαλλία, η δε Γαλλία ως κρατική δύναμη υποβαθμίστηκε μέσα από τη Συνθήκη της Βιέννης του 1815 και μετασχηματίσθηκε σε μια δευτερεύουσα δύναμη της Ιεράς Συμμαχίας, η οποία λίγο αργότερα θα έστελνε στρατό για να καταστείλει μια ισπανική δημοκρατική εξέγερση.

Η Γαλλία θα χρειαζόταν περίπου σαράντα χρόνια για να αρχίσει να ανεβαίνει και πάλι σημαντικά ως ευρωπαϊκή περιφερειακή δύναμη -με τον πόλεμο της Κριμαίας- και πάνω από πενήντα χρόνια για να αποκαταστήσει το ρόλο της ως δύναμης στην Ευρώπη και διεθνώς με ηγεμονικές αξιώσεις, που θα μπορούσε να διαδεχθεί τη βρετανική ηγεμονία ή έστω να συγκυβερνήσει μαζί με αυτήν. Η ήττα του Βατερλό τελείωσε τη Γαλλία οριστικά ως κυρίαρχο της Ευρώπης και μετέθεσε στο μακρό μέλλον όποια ηγεμονική της αξίωση. Ήταν μια μακροχρόνια στρατηγική ήττα του γαλλικού επαναστατικού  αστισμού, ο οποίος, πέραν των άλλων ταπεινώσεων, χρειάστηκε να συγκυβερνήσει με το στέμμα των Βουρβώνων για δεκαπέντε χρόνια και με τον οίκο της Ορλεάνης για άλλα δεκαοκτώ. Ο Μπαλζάκ μας έχει παρουσιάσει λαμπρά τις αντιφάσεις αυτής της «συγκατοίκησης».  

Η δεύτερη ήττα, της Γαλλίας του Ναπολέοντος Γ’ στο Σεντάν κατά τον γαλλο-πρωσικό πόλεμο του 1870-1871 (την 1η Σεπτεμβρίου 1870) ήταν, επίσης, μια στρατηγική ήττα για τη Γαλλία. Στο Παρίσι και στην αίθουσα των Κατόπτρων στις Βερσαλλίες, υπογράφηκε η συνθήκη ειρήνης, η οποία μετέτρεπε τη νικήτρια Πρωσία σε ενωμένη γερμανική αυτοκρατορία (στο Β’ Ράιχ), και αφαιρούσε από τη Γαλλία την Αλσατία και την Λωραίνη προς τεράστια απογοήτευση του γαλλικού εθνικού συναισθήματος. Η Κομμούνα και ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Γαλλία, η μετατροπή του εθνικού πολέμου σε εμφύλιο, ήταν η μεγάλη συνέπεια της δεύτερης αυτής ήττας, όπως το περιέγραψαν πανέμορφα οι Μαρξ και Ένγκελς. Όμως, αυτή η επίσης στρατηγική ήττα δεν ήταν τόσο βαρύνουσα για το γαλλικό αστισμό. Συνέτριψε την Κομμούνα, εγκοίτωσε το δημοκρατικό κίνημα σε αυστηρά αστικά πλαίσια (θα περνούσαν αρκετά χρόνια για να ξαναεμφανιστεί ένα πιο μετριοπαθές εργατικό κίνημα στα πρόσωπα των Ζορές και Γκεσντ), αποκατέστησε την αποικιακή και ευρωπαϊκή περιφερειακή δύναμη της Γαλλίας μέσα σε δέκα με δεκαπέντε χρόνια και έφτασε στα όρια ενός αγγλο-γαλλικού πολέμου με το επεισόδιο της Φασόντα στις πηγές του Νείλου το 1894, προτού στραφεί στην Entente και στην ανάσχεση της γερμανικής ισχύος. Η ήττα του Σεντάν ήταν, επίσης, μια στρατηγική ήττα για την Γαλλία, αλλά οι συνέπειές της ήταν πιο βραχυπρόθεσμες και πιο περιορισμένες και της δόθηκε η δυνατότητα να τη διαχειριστεί πιο σύντομα πολύ ικανοποιητικότερα από ό,τι την ήττα του Βατερλό.      

Όποια προς το παραπάνω παράδειγμα, η ήττα που θα υποστεί η ελληνική Αριστερά, αν υπάρξει μια συμφωνία πάνω στο σχέδιο των δανειστών ή πάνω στο σχέδιο του «κοινού τόπου δανειστών-κυβέρνησης» που παρουσίασε τις τελευταίες ημέρες η ελληνική κυβέρνηση, θα είναι στρατηγική για τους εργαζόμενους και τη χώρα ούτως ή άλλως, σε κάθε μια από τις δυο εναλλακτικές προτάσεις. Και οι δύο συμφωνίες έρχονται «για να κάνουν το ίδιο κακό στη Συρία», όπως θα έλεγε και ο Αλεξανδρινός μεγάλος ποιητής. Και τα δύο σχέδια συμφωνίας είναι διατυπωμένα -δυστυχώς- στη διεθνή γλώσσα του νεοφιλελευθερισμού, των παγκόσμιων καπιταλιστικών οργανισμών και της παγκοσμιοποίησης («καλές πρακτικές», «βέλτιστα πρότυπα της Ε.Ε.», «συνδρομή του ΟΟΣΑ» και πολλά άλλα). Και τα δύο σχέδια συμφωνίας -το ένα σε πέντε σελίδες στα αγγλικά και το άλλο σε 47, επίσης, σχετικά κακογραμμένες στα αγγλικά, σελίδες- εκκινούν από την υπόθεση εργασίας ότι η καπιταλιστική αναδιάρθρωση πρέπει να προχωρήσει στην Ελλάδα σε συμφωνία με τους δανειστές και την τρόικα και ότι το ακραίο νεοφιλελεύθερο «τρέχον πρόγραμμα» πρέπει να συνεχιστεί και να ολοκληρωθεί. Το σχέδιο των δανειστών θεωρεί ότι αυτό πρέπει να γίνει σκληρά, πολύ βίαια και γρήγορα  (με κατάργηση του ΕΚΑΣ, μείωση άμεσα των επικουρικών συντάξεων, ιδιωτικοποίηση και της ΔΕΗ-ΑΔΜΗΕ, τεράστια αύξηση της φορομπηξίας και της έμμεσης φορολογίας κατά των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων κ.ά.) και το σχέδιο της κυβέρνησης ότι αυτό πρέπει να επιβραδυνθεί αλλά πάντως να συνεχιστεί αποφασιστικά - η εμμονή στην τεράστια λίστα ιδιωτικοποιήσεων, η οποία είναι προσβλητική/υποτιμητική και εγκαταλειπτική για τα κοινωνικά κινήματα στο Ελληνικό, τις Σκουριές, για τα περιφερειακά αεροδρόμια, για τον ΟΛΠ και τα λιμάνια κ.ά. και ανοίγει την όρεξη και για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, η εμμονή στη μη κατάργηση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος, η μετάθεση στο μέλλον των 751 ευρώ ως κατώτατου μισθού, η εγκατάλειψη της 13ης σύνταξης,  η μη κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η κατάργηση των δήθεν «κακών» συλλήβδην πρόωρων συντάξεων, η εισαγωγή και πάλι του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας του κ. Χαμηλοθώρη και της Νέας Δημοκρατίας  για τα προνόμια των τραπεζών στον πλειστηριασμό ακινήτων, που τροφοδότησε έναν μεγάλο αγώνα των δικηγόρων τον 12.2014,  η «απελευθέρωση» των δήθεν προνομιούχων ελευθέρων επαγγελμάτων κατά τα «ουκάζια» του ΟΟΣΑ, είναι ενδεικτικές μιας λογικής που θέλει τα μνημόνια να φεύγουν «μένοντας». Η απάντηση στην «ύβριν» των δανειστών δεν μπορεί να είναι η «νέμεσις» των 47 σελίδων, που ξαναφέρνουν από το παράθυρο το μνημόνιο που βγάλαμε δήθεν από την πόρτα.

Όπως είχε επισημάνει από το Φλεβάρη η Αριστερή Πλατφόρμα στον ΣΥΡΙΖΑ, η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη ήταν μια μονομερώς και απόλυτα αρνητική για την Ελλάδα συμφωνία, η οποία οδηγεί τώρα στη στρατηγική υποχώρηση του σχεδίου της κυβέρνησης των 47 σελίδων και καταλήγει σε μια ισορροπία απολύτως αρνητική για το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα και την Ευρώπη αλλά και για τα απολύτως σημαντικά κινήματα προάσπισης του κοινωνικού κράτους, της δημόσιας περιουσίας, των κοινωφελών αγαθών και του φυσικού και αρχαιολογικού περιβάλλοντος και κατά των διεκδικήσεων «καταπάτησης» και ιδιοποίησης αυτών των δημοσίων αγαθών από τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, ντόπιους και ξένους.

Ακόμη και αν δεν υιοθετηθούν οι απόλυτες  ακρότητες των δανειστών και η «ρήξη» μέσα στην μπανιέρα οδηγήσει στο «δικό μας σχέδιο» πάνω κάτω, η αριστερά στην Ευρώπη και διεθνώς θα δεχτεί ένα πολύ μεγάλο πολιτικό, ψυχολογικό και ηθικό χτύπημα. Ακόμη και αν αυτό δεν είναι ακριβώς ένα νέο «1989», όπως θα συμβεί αν νικήσουν οι δανειστές, θα μοιάζει πολύ με αυτό και θα συγκλίνει σημαντικά προς μια τέτοια κατεύθυνση. Κανένα όργανο ή σώμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρέπει να νομιμοποιήσει το ένα ή το άλλο ενδεχόμενο.

Το αν θα πάμε σε μια στρατηγική ήττα απολύτως συντριπτική και ανέκκλητη για πάρα πολύ καιρό (όπως το Βατερλό) ή σε μια στρατηγική ήττα πιθανόν στο μέλλον ανατάξιμη ή αντιστρεπτή  (όπως το Σεντάν), είναι σήμερα ένα σημαντικό αλλά σε τελική ανάλυση δευτερεύον ζήτημα για τη μαχόμενη Αριστερά στην Ελλάδα και την Ευρώπη αλλά και διεθνώς. Η διαφοροποίηση μεταξύ αυτών των δύο κακών εναλλακτικών ίσως απασχολήσει κάποιες υποσημειώσεις των ιστορικών αναλυτών του 21ου αιώνα και επεξηγητών γιατί η Αριστερά έχασε όχι μόνο στον 20ό αλλά και στον 21ο αιώνα. Αυτό που θα συμβεί και στις δύο περιπτώσεις, όμως, αν δεχθούμε την ήττα αυτού ή του άλλου «δρόμου», είναι εξαιρετικά βαρύ και καταθλιπτικό και θα πρέπει να επεξηγηθεί από τώρα καθαρά στους βασικούς policy-makers της ελληνικής κυβερνητικής πλευράς και της διαπραγμάτευσης. Πρόκειται, απλώς, για τα ακόλουθα τρία σημεία:

1. Το βασικό ερώτημα αυτή τη στιγμή δεν είναι το δίλημμα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση», όπως κάποιοι κίβδηλα υποστηρίζουν, αλλά το αν μπορεί να προχωρήσει άμεσα ένα φιλεργατικό και φιλολαϊκό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα μέσα στην Ε.Ε. και μέσα στο διεθνές καπιταλιστικό πλέγμα και μάλιστα χωρίς τις αναγκαίες ρήξεις με αυτό το πλέγμα, όπως υποστηρίζεται, δυστυχώς, από την κυβέρνηση. Το ότι η πρόοδος αυτού του προγράμματος, αναγκαστικά με ρήξεις με αυτό το πλέγμα, θα άνοιγε ένα πεδίο συνολικότερων ρήξεων με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, έχει προειπωθεί από καιρό και είναι ορθό. Το ότι αυτό το άνευ ρήξεων προχώρημα του προγράμματος  προκύπτει στην ουσία ανέφικτο ή σχεδόν ανέφικτο μέσα σε αυτά τα πλαίσια, όπως καταδεικνύει και η αρνητική τροπή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της διαπραγμάτευσης, πρέπει να μας προβληματίσει τόσο για το αν ο δημοκρατικός δρόμος προς το σοσιαλισμό είναι όντως εφικτός όσο και για το αν ο δημοκρατικός δρόμος ή το μεταβατικό πρόγραμμα μπορεί, όντως, να ξεκινήσει καν ή να προχωρήσει σαν ειρηνικός δρόμος, δηλαδή σαν δρόμος των συνεχών συμβιβασμών.

Αν το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα καταστεί εξαρχής ανέφικτο, αυτό πρέπει να οδηγήσει και σε αναθεωρήσεις στο θεωρητικό επίπεδο όχι σε πιο συντηρητική αλλά σε πιο ριζοσπαστική κατεύθυνση. Δεν μιλάμε για κάποιο φετιχισμό της βίας από μέρους μας αλλά για την τεράστια υλική και συμβολική βία που ασκεί τώρα το κεφάλαιο πάνω μας, ακόμη και διαπερνώντας την ίδια την Αριστερά. Αυτή η βία θα βρει μοιραία κάποια απάντηση. «Όταν το άδικο γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον». Αν αυτή η απάντηση δεν περάσει μέσα από τη μαζική ταξική πολιτική της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων, θα οδηγήσει σε άπειρα φαινόμενα μηδενιστικής βίας, φαινόμενα κατάρρευσης του δυτικού πολιτισμού, όπου το ήδη δυτικογενές ISIS θα βρει πολλά ευρωπαϊκά αντίστοιχά του. Όσοι αναιρούν τη δυνατότητα μιας αναδιανεμητικής αριστερής μεταρρυθμιστικής καταρχήν προσπάθειας, θα τρίβουν τα μάτια τους όταν θα θερίσουν αυτά που έσπειραν. 

2. Η κοινωνική παθητικοποίηση και η πλήρης πια «ανάθεση» είναι και ταξικά αλλά και εθνικά (από τη σκοπιά της εθνικής κυριαρχίας και του αντιιμπεριαλισμού) απολύτως καταστροφική και απαράδεκτη. Η αλληλοτροφοδότηση ανάμεσα στη σχετική παθητικοποίηση της κοινωνίας και στη μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ σε μετριοπαθή κατεύθυνση και σε αρχηγοκεντρική δομή μεταξύ 2012-2015 συνιστούν ένα καταστροφικό κοινωνικοπολιτικό  πλέγμα, που πρέπει να το αντιπαλέψουμε τώρα-άμεσα. Αν αυτό δεν αναταχθεί σύντομα, η συζήτηση περί «κυβέρνησης της Αριστεράς» θα γίνει ένα τελείως κακόγουστο ανέκδοτο και η «δεύτερη φορά σοσιαλδημοκρατία», ενσωματώνοντας στη διακυβέρνηση μυριάδες διαπλεκόμενους ή νεοδιαπλεκόμενους, που συγκροτούν στην πραγματικότητα τη «συνέχεια του νεοφιλελεύθερου αστικού κράτους», θα κάνει το πείραμα του 1981 να φαντάζει απείρως οξύτερο πολιτικά, ανατρεπτικότερο και ριζοσπαστικότερο από το πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ας θυμηθούμε εδώ ότι το ΠΑΣΟΚ της α’ τετραετίας δεν διαπραγματευόταν ιδιωτικοποιήσεις και μειώσεις συντάξεων αλλά α) έφτιαξε το ΕΣΥ, β) εκδημοκράτισε τα ΑΕΙ, γ) έφτιαξε κάτω και από την πίεση του εργατικού κινήματος έναν από τους πιο δημοκρατικούς εργασιακούς νόμους στην Ευρώπη,  δ) έσπασε το ταμπού του αποκλεισμού της Αριστεράς και της εθνικής αντίστασης από την δημόσια ζωή και ε) ενίσχυσε εντός του ατλαντισμού μια πιο ανεξάρτητη ελληνική εξωτερική πολιτική, που, πάντως, δεν άνοιξε και νέες βάσεις στην Ελλάδα. Εντάξει, ας μην κάνουμε την «επανάσταση» τώρα, αλλά ας εφαρμόσουμε έστω ένα ανάλογο για την εποχή μας μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα σε αντιπλουτοκρατική και αναδιανεμητική κατεύθυνση, όπως ήταν αυτό του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ και λιγότερο της ΔΕΘ. Αλλιώς, αν αυτό δεν είναι τελικά εφικτό, αν ο συσχετισμός δεν είναι ώριμος, ας  αφήσουμε τελικά την διακυβέρνηση σε αυτούς που τους αναλογεί η «κοινωνική καταστροφή» και ας μη βάψουμε τα χέρια της Αριστεράς με αίμα και λάσπη.

3. Η υπόθεση της Αριστεράς με την γενική και αφηρημένη έννοια μπορεί να αποβεί μια μη υπερασπίσιμη υπόθεση, αν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΕΑ μετασχηματισθούν με τρόπο ολοκληρωμένο σε μια ριζοσπαστική συνιστώσα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και της φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας, αν αυτή η Αριστερά αποβεί δύναμη επιβράδυνσης και όχι ανάσχεσης της αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου και της διαδικασίας εξόδου του από τη δομική του κρίση, αν η Αριστερά γίνει αυτό που συχνά οι αναρχικοί περιγράφουν εύστοχα ως η «Αριστερά του κεφαλαίου».

Ακόμη και σε αυτήν την ακραία περίπτωση, το αίτημα για το σοσιαλισμό, τον αντικαπιταλισμό και τον κομμουνισμό του 21ου αιώνα πρέπει να παραμείνει ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά ενεργό και ανοιχτό. Όπως υπήρξε κομμουνιστική Αριστερά πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να υπάρξει και μετά από αυτόν, αν τα πράγματα πάνε όντως άσχημα. Η επιστροφή στην ταξικότητα και την ταξική πάλη των υποτελών τάξεων, στη σύνθετη εργατική ταυτοτική κοινότητα του σήμερα, στη σύνθεση της ισότητας και της ελευθερίας μέσα από τη συνάντηση της μεγάλης αν και πολύμορφης εργατικής κοινότητας με άλλες υποτελείς τάξεις, με άλλες αποκλειόμενες ταυτότητες και ομάδες με έναν δημοκρατικό, μη μεταμοντέρνο/αποσυνθετικό τρόπο, η επιστροφή στο αίτημα για μια ριζοσπαστική δημοκρατία εκεί όπου ακόμη και η τυπική/κοινοβουλευτική δημοκρατία μάς αφήνει οριστικά γεια και καθίσταται το Πλήρες Θέαμα με την ντεμπορική έννοια, η αμφισβήτηση/απόρριψη της επαγγελματικής πολιτικής και των μεγάλων και μικρών γραφειοκρατιών, συμβατικών ή μη συμβατικών, θα είναι τα υλικά μας μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ή μετά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ας μη φοβηθούμε να ασχοληθούμε σοβαρά με αυτά, να ξανασκεφτούμε και να ξαναδράσουμε. Το μέλλον ανήκει σε εμάς, στους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του σύγχρονου κομμουνισμού. Ό,τι και να γίνει, δεν θα μας νικήσουν!

αναδημοσίευση από rproject.gr

Βαρύ μνημόνιο με φοροκαταιγίδα και σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις φέρνουν κυβέρνηση – τρόικα

Στη δημοσιότητα δόθηκαν οι προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης και των ΕΕ – ΕΚΤ – ΔΝΤ για την επίτευξη συμφωνίας μεταξύ των δύο πλευρών.

Η πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης περιλαμβάνει:

• Φοροκαταιγίδα με αύξηση του ΦΠΑ ακόμα και σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης (π.χ. 23% στα ζυμαρικά), διατήρηση και αύξηση της «εισφοράς αλληλεγγύης», βαριά χαράτσια στα ανασφάλιστα οχήματα ενώ την ίδια ώρα δίνονται κίνητρα για τον «επαναπατρισμό» κεφαλαίων.
• Σαρωτικό κύμα ιδιωτικοποιήσεων, που περιλαμβάνει: Τα δύο Airbus της Ολυμπιακής, τις μετοχές του δημοσίου στον ΟΤΕ, κτήρια ιδιοκτησίας του Δημοσίου, τα κρατικά λαχεία, τον ΟΠΑΠ, την Κασσιώπη, το Παλιούρι, την Αφάντου, τα περιφερειακά αεροδρόμια, μικρά λιμάνια και μαρίνες, τον ΟΔΙΕ, την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, την Εγνατία Οδό, τον ΟΛΘ, τον ΟΛΠ και 10 μεγάλα λιμάνια, τον Αστέρα Βουλιαγμένης, τον ΔΕΣΦΑ, το ποσοστό του Δημοσίου στο «Ελ. Βενιζέλος».
• Μια σειρά ρυθμίσεων όπως άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, υιοθέτηση σειράς μέτρων της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων κ.ά.

Η πρόταση των ΕΕ – ΕΚΤ – ΔΝΤ περιλαμβάνει δύο συντελεστές ΦΠΑ (11% και 23%),  σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, αύξηση της συμμετοχής των συνταξιούχων στη φαρμακευτική δαπάνη, στενότερη σύνδεση εισφορών – παροχών, «ελαστικοποίηση» της «αγοράς εργασίας», ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ και πλήρη «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας.

Κι αυτό “πρώτη φορά αριστερό”

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πρώτο: Ενώ η κυβέρνηση διαπραγματεύεται στις Βρυξέλλες έναν «έντιμο συμβιβασμό» που για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα προεξοφλείται ήδη – από τους ίδιους τους υπουργούς της – ως «επώδυνη συμφωνία», ενώ οι πληροφορίες μιλούν για νέα φορολογικά βάρη στα λαϊκά στρώματα και για επιβολή ακόμα δυσμενέστερων ρυθμίσεων σε ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, στην Αθήνα υπογράφονται τέτοιες αποφάσεις:

    Όπως εντόπισε ο κ.Σωτήρης Κούκιος, στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβέρνησης (ΦΕΚ Β 977) της 28/5/2015 έχουμε ένα τυπικό δείγμα «συνέχειας του κράτους» όσον αφορά την φορολόγηση των πλοιοκτητριών εταιρειών.

Με αφορμή την νηολόγηση δυο νέων πλοίων (σημασία δεν έχει το όνομα των εταιρειών ή των πλοίων αλλά η πρακτική που ακολουθείται) βλέπουμε την«πρώτη φορά Αριστερή»κυβέρνηση να εκδίδει αποφάσεις, όπου μεταξύ άλλων :

    α) Οι πλοιοκτήτριες εταιρείες, οι μέτοχοι και εταίροι αυτών«απαλλάσσονται από κάθε είδους φόρο για το εισόδημα που προέρχεται  από τα κέρδη της εκμετάλλευσης του πλοίου»

    β) Πλοιοκτήτες και εταιρείες «απαλλάσσονται ακόμη από κάθε είδους φόρο για το εισόδημα από μερίσματα που προέρχονται από τους ιδρυτικούς τίτλους ή από μετοχές της πλοιοκτήτριας εταιρείας»

    γ) Απαλλάσσονται «από οποιοδήποτε αντίστοιχο φόρο ο οποίος θα μπορούσε στο μέλλον να επιβληθεί».

    δ) Απαλλάσσονται από φόρο «που είναι δυνατόν να προκύψει από την πώληση του πλοίου ή την ασφαλιστική αποζημίωση».

    ε) «Ο διανομές κερδών σε χρήμα ή σε είδος των συνιδιοκτητών του πλοίου (…) δεν υπόκεινται σε τέλος χαρτοσήμου».  

    στ) «Σε περίπτωση εκποιήσεως» του πλοίου «δεν επιβάλλονται οι σύμφωνα με τον νόμο φόροι μεταβιβάσεως».  

    Τίποτα από τα προηγούμενα δεν είναι καινούργιο, αφού όλα τα παραπάνω έλκουν την καταγωγή τους από ρυθμίσεις και αποφάσεις που τελούν εν ισχύ εδώ και 60 χρόνια! Το νέο, το καινούργιο είναι ότι πλέον όλα αυτά γίνονται και με«πρώτη φορά Αριστερή»κυβέρνηση…

    Όπως κι αυτά:

    «Οι αλλοδαποί ναυτικοί δεν βαρύνονται με εισφορές για το ΝΑΤ ή για οποιοδήποτε άλλο Ελληνικό Ασφαλιστικό ταμείο και δεν αποκτούν δικαίωμα ασφαλιστικής καλύψεως ή άλλης παροχής από τα Ταμεία αυτά. Οι πλοιοκτήτες δεν βαρύνονται με εισφορές (…) ούτε με άλλης μορφής ασφαλιστική ή κοινωνική επιβάρυνση για τη χρησιμοποίηση των αλλοδαπών ναυτικών».

    Απορία: Ό,τι προηγούμενα είδαμε, η απαλλαγή των πλοιοκτητών από κάθε φόρο τώρα και στο μέλλον (!), η συγκεκριμένη φορολογική μεταχείριση των πλοιοκτητριών εταιρειών σε συνθήκες φοροληστείας του ελληνικού λαού, πώς ακριβώς περιγράφεται; Είναι κι αυτό κάτι το «πρώτη φορά αριστερό»;…     

     ***

    Δεύτερο: Πριν ακόμα δούμε και ακούσουμε τον κ.Φίλη, τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, να δηλώνει ότι ο ΕΝΦΙΑ, ο ΦΠΑ στα νησιά κλπ… «δεν ήταν στις κόκκινες γραμμές» της διαπραγμάτευσης, πριν ακόμα ξεκινήσει η διοχέτευση πληροφοριών που προϊδεάζουν για την αθέτηση των δεσμεύσεων της κυβέρνησης, είδαμε και ακούσαμε τον κ.Βαρουφάκη να δηλώνει ότι όσοι έχουν φυγαδεύσει αδήλωτο χρήμα στο εξωτερικό, μπορούν με ένα φόρο 15% να το νομιμοποιήσουν. Kι ούτε γάτα ούτε ζημιά!

    Παρατήρηση πρώτη: Όταν ένας μισθωτός για το γλίσχρο εισόδημά τουφορολογείται από το πρώτο ευρώ με 26% αλλά την ίδια ώρα κάποιος δισεκατομμυριούχος φοροφυγάς μπορεί με μόλις 15% να νομιμοποιήσει τον πακτωλό του, αυτό – μάλλον – δεν λέγεται «φορολογική δικαιοσύνη»…

    Παρατήρηση δεύτερη: Ανάλογες ρυθμίσεις με αυτή του κ.Βαρουφάκη είχαν γίνει τόσο από τον κ.Αλογοσκούφη το 2005, όσο και από τον  κ.Παπακωνσταντίνου το 2010. Θυμίζουμε ότι αφενός εκείνες οι

ρυθμίσεις δεν απέδωσαν τίποτα όσον αφορά στην ενίσχυση του δημόσιου

ταμείου. Αφετέρου, ο ΣΥΡΙΖΑ (και ως Συνασπισμός) είχε καταγγείλει εκείνες

τις ρυθμίσεις – και σωστά – ως «ξέπλυμα μαύρου χρήματος»…

    Παρατήρηση τρίτη: Μόλις πριν από 2 χρόνια, στις 4 Ιουνίου 2013, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσά τους οι κ.Παπαδημούλης (σήμερα αντιπρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου) και κ.Τσακαλώτος (σήμερα συντονιστής της ομάδας διαπραγμάτευσης με τους «εταίρους») κατέθεσαν

ερώτηση στη Βουλή προς τον τότε υπουργό Οικονομικών κ.Στουρνάρα με

την οποία τον εγκαλούσαν για την εγκύκλιο που είχε εκδώσει τον Φεβρουάριο του 2013 ότι «έδωσε τη δυνατότητα σε όσους έβγαλαν σημαντικά ποσά στο εξωτερικό την τριετία 2009 – 2011 και τα οποία δεν δικαιολογούνται από τις φορολογικές τους δηλώσεις να τα δικαιολογήσουν εκπρόθεσμα…».  Αυτό,

κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, συνιστούσε «σκανδαλωδώς ευνοϊκή μεταχείριση προς

οικονομικά ισχυρούς την ίδια στιγμή που οι απλοί πολίτες βιώνουν καθημερινά τα φάσμα της εξοντωτικής φορολόγηση…».

    Απορία: Όταν αυτό που πριν από δυο χρόνια ήταν «σκανδαλώδες» αλλά σήμερα μεταβαπτίζεται σε «αριστερή πολιτική», όταν αυτό που πριν από δυο χρόνια λεγότανξέπλυμα μαύρου χρήματος τώρα βαφτίζεται «φορολογική δικαιοσύνη», όταν αυτό που πριν από δυο χρόνια λεγόταν «κρέας» αλλά τώρα κάποιοι το βαφτίζουν «ψάρι», είναι κι αυτό κάτι το «πρώτη φορά αριστερό»;… 

αναδημοσίευση από enikos.gr

Προς τον οριστικό εγκλωβισμό;

του Στάθη Κουβελάκη


H παρέμβαση που καταθέτει ο Αλέξης Τσίπρας με το άρθρο του στην γαλλική εφημερίδα Le Monde είναι αξιοσημείωτη από πολλές πλευρές.

Σημαίνει ότι έχουμε περάσει ένα κατώφλι έχει πλέον διασχισθεί στην εξέλιξη της ελληνικής κρίσης, και, αυτό, για μια σειρά λόγους.
 

Ενα καθοδικό σπιράλ υποχώρησης
 

Το άρθρο αυτό επικυρώνει με επίσημο τρόπο και για πρώτη φορά, ακόμη και για το εγχώριο κοινό, το σύνολο των παραχωρήσεων που η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη αποδεχθεί κατά την διάρκεια των περίφημων «διαπραγματεύσεων» - τα εισαγωγικά εδώ σημαίνουν ότι το νόημά τους, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, συνίσταται στην υποκατάσταση τους από την επιβολή της θέλησης του ισχυρότερου. Και ο κατάλογος αυτών των παραχωρήσεων είναι εντυπωσιακός: στόχος αυξανόμενων ανά έτος δημοσιονομικών πλεονασμάτων, σιωπηρή εγκατάλειψη της διεκδίκησης της διαγραφής του χρέους (που δεν αναφέρεται καν στο κείμενο), αύξηση του ΦΠΑ, αναβολή για ένα απροσδιόριστο μέλλον (και με ασαφείς όρους) της αύξησης του κατώτατου μισθού και της επαναφοράς των συλλογικών συμβάσεων, μεταρρυθμίσεις του ασφαλιστικού με σκοπό την μείωση του κόστους, διατήρηση του ΕΝΦΙΑ και του καθεστώτος φορολογικής καταλήστευσης της τελευταίας πενταετίας.